(၁၃) ႀကိမ္ေျမာက္ ဓမၼစကူးလ္ဆရာျဖစ္သင္တန္း ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုး

ႏုိ၀င္ဘာ(၂၆)၊ကေလး။ ကေလးခရုိင္အတြင္းရွိ ဓမၼစကူးလ္ဌာနမ်ားအတြက္ ဆရာ ဆရာမမ်ားကို အစဥ္ေမြးထုတ္ေပးလွ်က္ရွိေသာ ကေလးၿမိဳ႕ မဘသ၏ (၁၃) ႀကိမ္ေျမာက္ ဓမၼစကူးလ္ ဆရာျဖစ္ သင္တန္းႀကီးအား ႏုိ၀င္ဘာ (၂၆) ရက္ေန႕တြင္ ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုးသတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အဆုိပါ သင္တန္းႀကီးတြင္ ဓမၼစကူးလ္ ဆရာ ဆရာမ အင္းအား (၆၀) ဦး ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ၿပီး သင္တန္းႀကီးအား ကေလးၿမိဳ႕ ေအာင္သစၥာရပ္ကြက္ ေရႊေက်ာင္းေတာ္ ဓမၼရိပ္သာႀကီးတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ဓမၼစကူးလ္ ဆရာျဖစ္ သင္တန္း ပို႕ခ်ျခင္းအေနျဖင့္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတုိင္းအတာအားျဖင့္ အဆုိပါ သင္တန္းႀကီးမွာ (၂၃၆) ႀကိမ္ေျမာက္က်င္းပေသာ သင္တန္းႀကီးျဖစ္ၿပီး ကေလးေဒသအေနျဖင့္ (၁၃) ႀကိမ္ေျမာက္သင္တန္းျဖစ္သည္။ သင္တန္းကာလမွာ ႏုိ၀င္ဘာ (၂၀) ရက္ေန႕မွ (၂၆) ရက္ေန႕အထိက်င္းပခဲ့ၿပီး အဆုိပါ (၂၆) ရက္ေန႕တြင္ ဆရာျဖစ္သင္တန္းတက္ေရာက္ေအာင္ျမင္သူမ်ားအား သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေပးအပ္ပြဲကို ေရႊေက်ာင္းေတာ္ သာသနာ့ရိပ္သာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာပင္ ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး အဆုိပါ သင္တန္းဆင္းပြဲသို႕ မဘသ (ကေလးၿမိဳ႕) ဒုတိယ ဥကၠ႒ ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ အဖြဲ႕၀င္ ဆရာေတာ္မ်ား တက္ေရာက္ခ်ီးျမင့္ခဲ့သည္။ ဓမၼစကူးလ္ သတင္းႏွင့္ ျပန္ၾကားေရး (ကေလးၿမိဳ႕)

(၁၁၈) ဌာနေျမာက္ ဓမၼစကူးလ္ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲ က်င္းပ

ႏုိ၀င္ဘာ(၂၆)၊ကေလး။ ကေလးၿမိဳ႕ရွိ ဓမၼစကူးလ္ ေက်ာင္းေပါင္း (၁၁၈) ေက်ာင္းေျမာက္ ဓမၼစကူးလ္ေက်ာင္းအား ကေလးၿမိဳ႕၊ စမ္းၿမိဳ႕ရပ္ကြက္ ေရႊရတနာဥယ်ာဥ္ ပရိယတၱိ စာသင္တုိက္တြင္ ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ အဆုိပါ (၁၁၈) ဌာနေျမာက္ ဓမၼစကူးလ္ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရႊရတနာဥယ်ာဥ္ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလမွ ဦးဇင္းတုိ႕အေနနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာ သာသနာ အဓြန္႕ရွည္ ၾကာေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႕ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ အသိစိတ္ တာ၀န္ပါ။ ဘယ္သူမွ တာ၀န္မေပးအပ္ေပမယ့္ ကိုယ္က သာသနာမွာ ျမတ္ဘုရားသားေတာ္တစ္ပါးအေနနဲ႕လုပ္ကို လုပ္သင့္ေနပါတယ္။ ဒီလုိ ဓမၼစကူးလ္ဖြင့္ရတယ္ဆုိတာလည္း ကိုယ့္သာသနာမွာ ကိုယ့္ ဘာသာရင္ေသြးေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္း ကိုယ့္ဘာသာ သာသနာအေၾကာင္း သိေစေအာင္ လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္ ဘယ္ဟာကုသိုလ္ ဘယ္ဟာ အကုသိုလ္ စသျဖင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ သင္ေပးေျပာျပေပးႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ယူလုိက္တာပါ။ ကေလးငယ္ေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမွ ႀကီးတဲ့အခါ တုိင္းျပည္တာ၀န္ တစ္ေနရာကေန ၀င္ထမ္းေဆာင္ၾကတဲ့အခါ တုိင္းျပည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမေစမွာပါ လုိ႕ မိန္႕ၾကားခဲ့သည္။ (၁၁၈) ဌာနေျမာက္ ဓမၼစကူးလ္ စာသင္ဌာနဖြင့္ပြဲအား (၂၃.၁၁.၂၀၁၄) ရက္ တနဂၤေႏြေန႕ ေန႕လည္ (၁း၀၀) နာရီတြင္ စတင္ခဲ့ၿပီး ဖြင့္ပြဲသို႕ ကေလးၿမိဳ႕ အမ်ိဳးဘာသာ ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႕(မဘသ) မွ ဥကၠ႒ ဆရာေတာ္၊ အတြင္းေရးမွဴးဆရာေတာ္ႏွင့္ အဖြဲ႕၀င္ဆရာေတာ္မ်ား တက္ေရာက္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ဓမၼစကူးလ္သတင္းႏွင့္ ျပန္ၾကားေရး (ကေလးၿမိဳ႕)

ကေလးၿမိဳ႕တြင္ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒအျမန္ျပဌာန္းေရး ဆႏၵေဖာ္ထုတ္မည္

ႏုိ၀င္ဘာ (၂၆)၊ကေလး။ စစ္ကိုင္းတုိင္းေဒသႀကီး ကေလးၿမိဳ႕နယ္တြင္ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ အျမန္ျပဌာန္းေရး ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲကုိ ဆင္ႏႊဲသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကေလးၿမိဳ႕ မဘသ အဖြဲ႕ျပန္ၾကားေရးထံမွ သိရသည္။ အဆုိပါ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကေလးၿမိဳ႕ အမ်ိဳးဘာသာကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး ဆရာေတာ္ မဂၤလာဥယ်ာဥ္ဆရာေတာ္မွ ဘုန္းႀကီးတုိ႕ ဒီလုိ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာဟာ အဓိကကေတာ့ အျမန္ဆံုး လႊတ္ေတာ္က မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒကို ျပဌာန္းေပးဖုိ႕ သက္သက္ပါပဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ပုတ္ခတ္ခ်င္တာမ်ိဳး ပ်က္ျပားေစလုိတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ဒီ ဥပေဒကိုလည္း အေသအခ်ာ ေလ့လာေစခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ေလ့လာ ဖတ္ရႈ႕ခ်င္တယ္ဆုိ ဘုန္းႀကီးတုိ႕ဆီမွာ ရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒဟာ လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ေနတာလား မခ်ိဳးေဖာက္ဖူးလားဆုိတာ ေသခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးမွ သိမွာမုိ႕ ေလ့လာေစခ်င္ပါတယ္လုိ႕ မိန္႕ၾကားသည္။ အမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ အျမန္ျပဌာန္းေရး ဆႏၵျပေဖာ္ထုတ္ပြဲအား လာမည့္ ဒီဇင္ဘာ (၆) ရက္ေန႕တြင္ က်င္းပသြားမည္ျဖစ္ၿပီး ပထမဆံုး ကေလးၿမိဳ႕ မဂၤလာဥယ်ာဥ္ ရပ္ကြက္ မဂၤလာဥယ်ာဥ္စာသင္တုိက္တြင္ ေန႕လည္ တစ္နာရီတြင္ စတင္ထြက္ခြာမည္ျဖစ္ၿပီး ေရႊဘံုသာ ဘုရားႀကီးတြင္ ၿပီးဆံုးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲတြင္ အဓိက ေႀကြးေက်ာ္သံမ်ားအျဖစ္ အမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ အျမန္ျပဌာန္းေရး၊ အျမန္ေဖာ္ေဆာင္ေရး၊ အျမန္ေပၚေပါက္ေရး ဒို႕အေရး ဟူေသာ ေၾကြးေက်ာ္သံမ်ားကို ေႀကြးေက်ာ္မည္ျဖစ္ၿပီး ကိုင္ေဆာင္မည့္ ဆုိင္းဘုတ္ မ်ားမွာ အမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ အျမန္ျပဌာန္းႏုိင္ေရး ကေလးၿမိဳ႕နယ္ လူထု ေဆာင္းဆုိပြဲ ထိပ္စာတန္းႀကီးႏွင့္အတူ အမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒဆုိသည္မွာ၊ အမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒသည္ အျခား ေသာ ဘာသာ၏ ဥပေဒႏွင့္ မဆန္႕က်င္ပါ၊ စသည္ျဖင့္ ဆုိင္းဘုတ္စာတမ္းေပါင္း ၁၇ ခု ထိ အသံုးျပဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ခ်စ္သူေမာင္

ႏုနယ္ေသာ ဦးေနာက္ႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ယေန႕ ျမန္မာ့ပညာေရး မူလတန္းအဆင့္ သင္ရုိး

သူရ(ကေလး) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ အျဖဴအစိမ္း ၀တ္စံုေလးနဲ႕ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ သမီးေလးက အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း လြယ္အိတ္ကေလးဖြင့္လုိ႕ ဗလာစာအုပ္ေလးကို ထုတ္လုိက္တယ္။ “ ဘာေရးမလုိ႕လည္း သမီး။ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြထဲမွာ အရုပ္ပုံေတြ မဆြဲရဘူးေနာ္။ စာအုပ္ေတြ ေပကုန္ရင္ ဆရာမက သမီးစာအုပ္ကို အမွန္ျခစ္ လွလွေလးေတြ ျခစ္ေပးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” “ ရုပ္ပံုဆြဲမလုိ႕ မဟုတ္ပါဘူး ဦးဦး။ သမီး ေက်ာင္းမွာ စာေရးတာ မၿပီးေသးလို႕ ဆရာမက အိမ္ေရာက္ရင္ ဆက္ေရးဆုိလုိ႕ ေရးမလုိ႕ပါ။ ” “ ဘာေရးမွာလဲ သမီး ဦးကို ျပပါဦး” သမီးေလးရဲ႕ ေရးစာအုပ္ေလးကို ယူၾကည့္လုိက္သည္။ တစ္ ညီမွ်ျခင္း တစ္ (၁ = တစ္) ကေန ငါး ညီမွ်ျခင္း ငါး (၅= ငါး) အထိ ကို ဂဏန္းျဖင့္ တစ္ကေန ငါးအထိ ေရးထားၿပီး ညီမွ်ျခင္းအေနာက္ကေန အကၡရာ စာလံုးေပါင္းျဖင့္ ငါးအထိ ေရးခုိင္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မက်ဴးရင့္ေရႊခ်ည္သည္ ယခုႏွစ္မ စကာ သူငယ္တန္းတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသူမေလး တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ယခုႏွစ္မွ စတက္ေသာ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဆုိေပမယ့္ မူႀကိဳေက်ာင္းကိုေတာ့ (၂) ႏွစ္ တက္ဖူးထားတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳရွိသည္။ မူႀကိဳ (၂) ႏွစ္ တက္ထားသည့္ အတြက္ သမီးေလး က်ဴးရင့္ေရႊခ်ည္ အေနျဖင့္ ဂဏန္းမ်ားကို ျမန္မာအကၡရာျဖင့္ တစ္မွ တစ္ဆယ္အထိ စာလံုးေပါင္းေရးႏုိင္သည္။ သို႕အတြက္ သူ႕အတြက္ ခက္ခဲမႈမရွိပဲ အားတတ္သေရာ ေရးခ်င္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တူမေလး က်ဴးရင့္ စာအုပ္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဘယ္အရာအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလဲဆုိရင္ သမီးေလး က်ဴးရင့္လုိ မူႀကိဳ မတက္ႏုိင္ပဲ ဒီႏွစ္မွ စတင္ကာ သူငယ္တန္းပညာကို သင္ၾကားေနၾကမည့္ အျခားကေလးငယ္ေလးမ်ား အတြက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ငယ္ငယ္က သခ်ၤာဘာသာရပ္တြင္ ျမန္မာအကၡရာျဖင့္ စားလံုးေပါင္းေရးသားျခင္း မပါ၀င္ခဲ့ဘူးလုိ႕ ထင္ပါသည္။ သိပ္ပင္ မမွတ္မိေတာ့။ သို႕ေသာ္ ဒီေန႕ ျမန္မာပညာေရး သင္ရုိးတြင္ သူငယ္တန္း ကေလးမ်ားအတြက္ သခ်ၤာ ဘာသာ သင္ရုိးတြင္ ျမန္မာအကၡရာမ်ားကို စားလံုးေပါင္းေရးခုိင္းျခင္း ပါေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးအေတြးျဖင့္ ထုိကေလးငယ္မ်ား ေနရာတြင္ ၀င္ၿပီး စိတ္ကူးထဲတြင္ သူငယ္တန္း ျပန္တက္ၾကည့္သည္။ ဆရာမက ဂဏန္း (၁ မွ ၁၀)ထိ ကို ပထမလ သင္ခ်ိန္တြင္ လက္ထပ္သင္ၾကားေပးလုိက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတတ္သြားပါသည္။ ေရးတတ္သည့္ အတြက္ ေရးရာမွာလည္း မခက္ခဲေသာေၾကာင့္ ပ်င္းရိျခင္းမရွိ။ ေက်ာင္းတက္ရတာလဲ ေပ်ာ္သည္။ ဒါသည္ သခ်ၤာ ဘာသာရပ္အတြက္ ျဖစ္သည္။ သမီးေလး။ ဦးကို ေနာက္တစ္အုပ္ျပပါဦးဆုိၿပီး ေနာက္ထပ္ ျမန္မာဘာသာ ေရးစာအုပ္ေလးကို ၾကည့္မိသည္။ ထင္သည့္အတုိင္းပင္ ျမန္မာဘာသာသင္ရိုးတြင္ ပထမတစ္လေက်ာ္မွာ က မွ အ အထိေလာက္သာ ၿပီးေနေသးသည္။ သူငယ္တန္း ကေလးငယ္တစ္ဦးသည္ အသက္အားျဖင့္ (၆) ႏွစ္ခန္႕သာရွိၿပီး သူတုိ႕ေလးေတြ ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ဘာသာရပ္ ျပဌာန္းမႈမွာ မ်ားျပားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ အယူအဆတြင္ တစ္ဘာသာႏွင့္ တစ္ဘာသာ အခ်ိန္အဆက္မမိျဖစ္ေနေၾကာင္း သံုးသပ္မိသည္။ ျမန္မာစာ ဘာသာတြင္ က မွ အ အထိေလာက္သာ သင္ထားၿပီး သခ်ာၤ ဘာသာတြင္ သေ၀းထုိး၊ အသတ္၊ တစ္ေခ်ာင္းငင္၊ ဟထုိး၊၀စ္စံ ႏွစ္လံုးေပါက္ စတာေတြ ေရးခုိင္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္တန္းပထမဆံုးႏွစ္ တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားမည့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေနရာက ၀င္ေတြးၾကည့္သည္။ သေ၀ထုိးေတြ အသတ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ မက်ြမ္းက်င္ မေရးတတ္။ မေရးတတ္ေတာ့ ေရးရမွာ ပ်င္းလာသည္။ မေရးခ်င္ေတာ့။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမကို ေၾကာက္လုိ႕ သူမ်ားေရးတဲ့အတုိင္း ပံုတူ အရုပ္ပံုဆြဲသလုိ ေရးခ်လာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မေရးခ်င္ေတာ့ ပစ္ထားလုိက္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေက်ာင္းပညာေရး မူလတန္း အခမဲ့ ျဖစ္ေန၍သာ မူလတန္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသား/သူေလးမ်ား အေတာ္ေလး တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ေနသည္မွာ ျငင္းခ်က္ထုတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ တခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ဆင္းရဲလြန္းေသာေၾကာင့္ သံုးတန္းေလးတန္းအ ထိသာ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားရၿပီး ေက်ာင္းထြက္ကာ မိဘကူကာ အိမ္စား၀တ္ေနေရး ရံုးကန္ေနၾကရသည့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ ဘ၀မ်ားစြာသည္ ဒုနဲ႕ေဒးပင္။ ဒါသည္က တစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ဆုိလုိခ်င္သည္က မူလတန္းအဆင့္ သင္ရုိးႏွင့္ ႏုနယ္ေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ လက္ခံႏုိင္မႈ ျဖစ္သည္။ လူဆုိလွ်င္ ႀကီးသည္ပဲ ျဖစ္ပေစ။ ငယ္သည္ပဲ ျဖစ္ပေစ မႏုိင္၀န္ထမ္းခုိင္လွ်င္ ထုိအလုပ္ကို ႏွစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ခါ မလုပ္လုိၾက။ ထုိအလုပ္တြင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း မရွိလာၾကသည္မွာ ဓမၼတာတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႕အတြက္ ကေလးငယ္မ်ား၏ မူလတန္းအဆင့္ သင္ရုိး ဘာသာတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ခ်ိတ္ဆက္မႈ အလြဲမ်ားေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ား မႏုိင္၀န္ ထမ္းခုိင္းသလုိျဖစ္လာမည္ကို စိုးရိမ္လာသည္။ ကေလးငယ္မ်ား ေက်ာင္းမေပ်ာ္မွာ စာမေတာ္မွာကို စိုးရိမ္လာသည္။ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရး အနာဂတ္ကို မေျဖာင့္မတန္းျဖစ္ကုန္မွာ စိုးရိမ္လာသည္။ ပညာကို ေငြနဲ႕ ၀ယ္ယူရသည့္ အေျခအေနသည္ ဆင္းရဲျခင္းအက်ိဳးရလာဒ္ တစ္ခုထဲ မဟုတ္ပဲ လက္ညွိဳးထုိးျပစရာထဲတြင္ ပညာေရး သင္ရုိး ျပဌာန္းခ်က္မ်ားပါ ပါ၀င္လာသည္။ “ အေဖတုိ႕ ငယ္ငယ္က အဂၤလိပ္စာဆုိရင္ ငါးတန္းေရာက္မွ သင္ရတာကြ။ ေလးတန္းအထိကေတာ့ ျမန္မာစာ သင္ပုန္းႀကီးပဲ။ ကၽြမ္းသလားလဲ မေမးနဲ႕ က ကေန အ အထိ ေျပာင္းျပန္ေတာင္ ဆုိႏုိင္ေရးႏုိင္ေသးတယ္။ ျမန္မာစာတင္ ဘယ္ကမလဲ ပါ႒ိစာေတြေတာင္ ဖတ္တတ္တယ္။ ေအး ငါးတန္းတက္ရၿပီဆုိေတာ့မွ အဂၤလိပ္စာ စတင္တာ။ စတင္ေတာ့လဲ ျမန္မာစာလုိပဲ။ Ka က၊ Kha = ခ၊ အဲသလုိ သင္တာ။ ေလးတန္းေအာင္ရင္ မူလတန္း ျပန္ျပလုိ႕ရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေတာင္ ျပန္လုပ္လုိ႕ရေသးတယ္ ” လုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ေျပာသည္။ “ မူႀကိဳတက္ဖူးတဲ့ ကေလးေတြကလည္း တစ္တန္း ႏွစ္တန္းေလာက္ထိ ရေသးတယ္။ သံုးတန္ းေလာက္ေရာက္ရင္ မလုိက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။” ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း လုိ႕ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးကလည္း လက္ေတြ႕ ေလွ်ာက္ေနရသည့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာသည္။ သူငယ္တန္း သင္ရုိးတြင္ပင္ ေတာ္ရံုစိတ္မ်ိဳးႏွင့္ မူႀကိဳအခံမရွိေသာ မူႀကိဳေက်ာင္းကို ေငြေၾကးအခက္အခဲအရ မသင္ႏုိင္ခဲ့ေသာ ကေလးငယ္မ်ားဆုိလွ်င္ သင္ရုိး အခ်ိတ္အဆက္ မရွိတာေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္ စာမေတာ္ အရာရာကို သိမ္ငယ္ၿပီး အရြယ္မေရာက္ခင္ အေမႊးသပ္ခံရတဲ့ ဗူးသီး ေလးမ်ားလုိ ဦးေႏွာက္ မႀကီးထြား မရွင္သန္ႏုိင္ေတာ့ပဲ အားငယ္စိတ္ေတြ ၀င္သြားမွာမည္ကို စိုးရိမ္စရာျဖစ္လာသည္။ အနာဂတ္ကို ဦးေဆာင္မယ့္ ကေလးငယ္မ်ား မဖြံ႕ၿဖိဳးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏုိင္ငံ ဘယ္မွာ တုိးတက္ႏုိင္ဦးမည္နည္။ သင္ၾကားေရးစနစ္က ကေလးဗဟိုျပဳအျဖစ္လည္း ေျပာင္းလည္းလုိက္ေၾကာင္း သိရသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ငယ္စဥ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေလးတန္းအရြယ္ကပင္ ျမန္မာစာ ၀တၳဳတုိမ်ားကို စားလံုးမေပါင္းရေတာ့ပဲ ဖတ္တတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ က်ဴရွင္ေတြ အခ်ိန္ပိုေတြလည္း ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ မတက္ခဲ့ၾက။ ဘယ္ဆရာမွလည္း မသင္ခဲ့ၾက။ အတန္းထဲမွာ စာညံ့သည္ စာမလုိက္ႏုိင္ဆုိသည့္ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးႏွစ္ဦး အနည္းငယ္ေတာ့ ရွိသည္။ သူတုိ႕အတြက္ကိုေတာ့ ဆရာေတြက အိမ္ကို ေခၚ အေဆာင္ကိုေခၚကာ ဆရာေတြအတြက္ အလုပ္ကူလုပ္ရင္း သင္ေပးေလ့ရွိခဲ့တာေတာ့ ရွိသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိဘကလည္း မသင္ေပးခဲ့။ ေရးတာ ဖတ္တာ မွားလုိ႕ ျပင္ေပးအဆင့္ေလာက္ေတာ့ ရွိခဲ့သည္။ အခုေတာ့ သမီးေလး က်ဴးရင့္ အေနျဖင့္ မူႀကိဳလည္း (၂) နွစ္ သင္ၾကားေစခဲ့ၿပီ။ သူ႕ေမေမျဖစ္သူကလည္း ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ေက်ာင္းဆင္း ညေနခင္းမ်ားဆုိလွ်င္ လက္ထပ္ သင္ၾကားေပးေနရေသးသည္။ အေဒၚေတြ အဖြားေတြကလည္း ၀င္သင္ေပးတတ္သည္။ “ ကၽြန္မ သမီးေတာ့ လက္ေရးလည္း မလွဘူး။ ဘာမွလည္း ေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္ဘူး။ ေက်ာင္း မတက္ခ်င္ဘူးလုိ႕ပဲ ေျပာေနတာ။ အဲဒါ မုန္႕ေလးဘာေလး တတ္ႏုိင္သေလာက္၀ယ္ေပးၿပီး ေခ်ာ့ ေျခာက္ ေက်ာင္းတက္ခုိင္းေနရတယ္” လုိ႕ အိမ္နီးခ်င္း ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ဦးကလည္း ေျပာသည္။ မိဘတုိင္း သားသမီးအေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားၾကေသာ္လည္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာေလ့ မရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကေလးငယ္တုိင္း တုိင္းျပည္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း ပါးစပ္ရွိသူမ်ား ခဏခဏ ေျပာေနၾကသည္။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အလြဲႀကီးကို လြဲေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ျမင္မိပါေတာ့သည္။ သူရ(ကေလး)

တုိင္းျပည္အနာဂတ္အေရးမုိ႕ ပညာေရးက႑ လက္ညိွဳးထုိး အႀကံျပဳခ်င္ပါသည္။

သူရ(ကေလး) ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန၏ ဆရာ ဆရာမမ်ား အေျပာင္းအေရႊ႕ကိစၥ စီမံမႈ အားနည္းျခင္းမ်ားရွိေသာေၾကာင့္ ေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး ထိခိုက္ေနတယ္လုိ႕ ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ဦးက ေျပာသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေက်ာင္းပညာေရးသည္ ဆရာဗဟိုျပဳ စနစ္မွ ယခုေနာက္ပိုင္း ကေလးဗဟိုျပဳ သင္ၾကားနည္းစနစ္ကို ေျပာင္းလာသည္ဆုိေသာ္လည္း ဆရာမ်ားအေနျဖင့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ အရည္အေသြးအား ေကာင္းစြာ ရုပ္လံုးေပၚေအာင္ မျမင္ မၾကည့္တတ္ေသးသည္ကာ ျပႆနာ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီ ျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘယ္လုိသြားမလဲ ဆုိတာကို အေျဖရမည့္ ကိစၥသည္သာ အဓိကျဖစ္ေနသည္။ အရင္က က်ေနာ့္ကေလးကို အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ စာသင္ေပးစရာမလုိဘူး။ သူ စာဖတ္တတ္တယ္။ အခု သူ႕ဆရာမ ေျပာင္းသြားလုိ႕ အစားထုိးမေရာက္ေသးပဲ အျခားဆရာမကို ကိုယ္တုိင္သြားအပ္တာ ကေလးက ေျပာတယ္ အဲဒီဆရာမ သင္တာ နားမလည္ဘူးတဲ့။ ဒါဟာ အထူး ဂရုျပဳသင့္စရာ အခ်က္တစ္ခ်က္လုိ႕ က်ေနာ္ျမင္မိပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ ခ်င္းျပည္နယ္မွာဆုိရင္ အားလံုး သိသင့္သေလာက္သိၾကသည္။ ကေလးငယ္မ်ားကို သင္ၾကားမည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ား ဘာသာစကား အခက္အခဲျဖစ္သည္။ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနကလည္း ဆရာမေတြ ဆရာေတြကို လစာ ဆတုိးေပးၿပီး ေစတနာထား လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အဆင္ေျပပါသလားလုိ႕ ေမးလွ်င္ အဆင္မေျပပါဟုသာ အေျဖထြက္ေနလိမ့္မည္ျဖစ္သည္ ျပႆနာ တစ္ရပ္ သို႕ မဟုတ္ အခက္အခဲတစ္ခု ျဖစ္တုိင္း ေမးခြန္းေမးရန္ အေျဖရွာရန္ လုိအပ္ပါသည္ဆုိလွ်င္ လူတုိင္းသိသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဘယ္လုိ အေျဖရွာမလဲ။ ဘယ္လုိ ေမးခြန္းကို ေျဖရမလဲ။ သိခ်င္မွ သိလိမ့္မည္။ က်ေနာ္သာ ပညာေရးဌာနမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဟု က်ေနာ္ကို က်ေနာ္ ေမးျဖစ္မည္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အေျဖကို က်ေနာ္ ေကာင္းစြာ မရရွိႏုိင္သည္မ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိလိမ့္မည္ျဖစ္သည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေသာ ကိစၥပင္။ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႕ ထပ္ေမးလွ်င္ ေနရာတုိင္း၏ ဓေလ့စရုိက္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတႏွင့္ အလံုးစံု ကိုက္ညီေအာင္ က်ေနာ္ သိႏုိင္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္ကို ဆရာသြားလုပ္ရမယ္။ လစာ (၂) ဆရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပ်င္းစရာႀကီး သူတုိ႕ေတြကို စာသင္ရမွာ သူတုိ႕ စကားကိုက နားမလည္ ကိုယ့္စကား သူတုိ႕က နားမလည္နဲ႕ အစပိုင္းေတာ့ ဒုကၡေတြ႕ဦးမွာပဲ လုိ႕ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမ အသစ္ကေလးတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ မွန္သည္။ မည္သည့္အလုပ္မဆုိ အစပိုင္းမွာ အခက္အခဲ အတားအဆီးဆုိတာ ရွိစၿမဲျဖစ္သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္သည္ က်ေနာ့္ မ်က္စိေရွ႕မွာ ရွိေနသျဖင့္ ခ်င္းျပည္နယ္ကို အေျခခံၿပီး တင္ျပေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္တြင္ ဆရာမေလးမ်ား ဆရာမ်ား စာသင္လာၾကသည္။ ခုနကေျပာသလုိ အစပိုင္းမွာ ကေလးေတြက ဗမာစကားနားမလည္ေတာ့ သူတုိ႕စိတ္မ၀င္စား လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ေနခ်င္သလုိ ေနၾကေပလိမ့္မည္။ သို႕အတြက္ သင္ၾကားရေသာ ဆရာမ်ားအေနျဖင့္ ေဒါသထြက္သူက ထြက္ စိတ္ညစ္သူက စိတ္ညစ္ ခ်င္းျပည္မွာ စာသင္ေနရတာ ပ်င္းတယ္ကြာ။ ေျမျပန္႕ကိုပဲ ေျပာင္းေတာ့မယ္ ျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ သူတုိ႕အဖုိ႕ ႏုိင္ငံတာ၀န္ထမ္းေနေသာ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ သူ႕သေဘာႏွင့္သူ ေျပာင္းခ်င္တုိင္း ေျပာင္းလုိ႕ မရ။ သို႕အတြက္ ႀကိတ္မွိတ္ကာ စာသင္ၾကရသည္။ ဒီလုိႏွင့္ ဘာမွန္းမသိ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ ဆရာေတြ ေဒသ ဘာသာစကား ေဒသရုိးရာ ေဒသ ဓေလ့ကို အေတာ္အတန္ရင္းႏွီးလာၾကေပသည္။ သို႕အတြက္ ဒုတိယ စာသင္ႏွစ္မွာ ပထမႏွစ္ကေလာက္ ဆရာေတြ မခက္ခဲၾကေတာ့တာ ေတြ႕လာရသည္။ ကေလးေတြနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္လာသည္။ ဓေလ့ ဘာသာ စကားအနည္းငယ္ကို တတ္ကၽြမ္းလာသည္။ ေပ်ာ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဆရာေတြ ေပ်ာ္လာၿပီ ကေလးေတြနဲ႕ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့ ဒီဆရာေတြ ဆရာမေတြ ေျပာင္းေရြ႕ဖုိ႕ တာ၀န္က်လာသည္။ ေျပာင္းေရြ႕ဖုိ႕ တာ၀န္က်တာက ႏွစ္ကုန္ပိုင္းဆုိရင္ ေတာ္ေသးသည္။ စာသင္ႏွစ္ အလည္မွာ ေျပာင္းေရြ႕ခြင့္ေပးျခင္းက ပညာေရးဌာနေတြအတြက္ အမွားႀကီးမွားသည့္ လုပ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း သံုးသပ္မိသည္။ ကေလးေတြက သူ႕ဆရာနဲ႕သူ ပထမႏွစ္၀က္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ေနသားတက်ျဖစ္ခါနီးအခ်ိန္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္လာသည့္ ဆရာက အေျပာင္းအေရြ႕က်လာၿပီး အျခားတစ္ေယာက္ေရာက္လာေတာ့ ကေလးငယ္ေလးေတြခဗ်ာ စာသင္ခံုေပၚ တက္ထုိင္သူက ထုိင္ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာသူက ေျပာ ေရွ႕က ဆရာ အသစ္ေျပာတာ နားမလည္ နားမလည္ေတာ့ စိတ္မ၀င္စား။ ဒီလုိနဲ႕ စာသင္ႏွစ္ တစ္ခုရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ကို တိကနဲ႕ ျဖတ္ခ်ပစ္လုိက္သလုိမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္ရွိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာမ်ား စာသင္ရန္ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ သံုးႏွစ္ခန္႕ ဆရာ ဆရာမမ်ားအား ေစလႊတ္ၾကသည္။ ဆရာမ်ားဘက္မွ ေန၍ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးေသာ္လည္း ဆရာမ်ားအေနျဖင့္ ေခါင္ဖ်ားသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ ဘယ္ဆရာေနခ်င္ပါမည္နည္း ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဆရာဟူသည္မွာ ေစတနာ ၀ါသနာ အနစ္နာ နာသံုးနာေက်ရမွ လုပ္ရတာ အဆင္ေျပမည့္ အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရွးကတည္းက ဆရာတုိင္း သိၾက လက္ခံၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ တကယ္၀ါသနာ ေစတနာ အနစ္နာ မခံခ်င္လွ်င္ အစကတည္းက ဆရာမလုပ္ရန္ တုိက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တုိင္းျပည္တစ္ခု တည္ေဆာက္ရာမွာ ကေလးေတြက အဓိကျဖစ္သည္။ ကေလးငယ္မ်ားသည္ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္ အစစ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ယံုၾကည့္ႏုိင္ရမည္။ သို႕အတြက္ ကေလးငယ္မ်ားကို ပညာေတြ သင္ေပးၾကမည့္ ဆရာမ်ားသည္လည္း တုိင္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ အရမ္းကို အေရးပါသည့္ တုိင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းရပါမည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရက ၀န္ေဆာင္မႈ အျပည့္ မေပးေတာ့ ဘယ္လုပ္ႏုိင္မလဲ ဆုိသည့္ ဆရာမ်ားပင္ ဒုနဲ႕ေဒး ၾကားဖူးပါသည္။ ဒါလည္း အမွန္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ယခုဆုိလွ်င္ ႏုိင္ငံေတာ္ကလည္း ဆရာမ်ားအတြက္ လစာကို တစ္ေန႕ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲသားျပည္သူမ်ားထက္ အဆင့္မီေအာင္ ေပးေနၿပီျဖစ္ ျဖစ္သည္။ သုိ႕အတြက္ ဆရာမ်ား တာ၀န္ေက်ေစခ်င္ပါသည္။ ဒါသည္ကား မပါလွ်င္ မျပည့္စံုေသာေၾကာင့္ ထည့္ေျပာမိသည့္ ဆရာမ်ား အခန္းက႑ျဖစ္ပါသည္။ အစကေျပာခဲ့သလုိ ပညာေရးဌာနက ဆရာေတြ အေျပာင္းအေရြ႕မွာ ကေလးငယ္ေတြကို အေျခခံ ေတြးၿပီး စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္မွသာ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ပညာေရးဟာ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ၿပီး စာေတာ္မည္ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားဆုိ ပထမႏွစ္၀က္မွာတင္ ဆရာမေတြ တစ္သုတ္ႀကီး ေျပာင္းေရြ႕ပစ္သည္။ ၄င္းဆရာမမ်ား ေနရာတြင္ အစားထုိးရန္အဖုိ႕က်ေတာ့ ပညာေရးဌာနက ဘယ္အခ်ိန္ အစားထုိးေပးပို႕မည္မသိ။ ဆရာ အခက္အခဲ အမ်ားအျပားႀကံဳရသည္။ ေနာက္ၿပီး ေဒသႏွင့္ ကိုက္ညီၿပီး သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ထုိင္တတ္ အေျခအေနေရာက္လာေတာ့ ခ်က္ျခင္းႀကီး ေျပာင္းပစ္သည္ကိစၥကလည္း ကေလးငယ္မ်ား ပညာေရးကို လြန္စြာမွ ထိခုိက္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ဒီအခက္အခဲက ျမန္မာျပည္ေျမျပန္႕ ဗမာတုိင္းရင္းသား အမ်ားစုမွာေတာ့ အခက္အခဲ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။ အျခား ဘာသာစကားကြဲ တုိင္းရင္းသား အနည္းစု ျပည္နယ္မ်ားမွာေတာ့ တကယ္ကို ကေလးေတြ ပညာေရးထိခုိက္လြန္းလွသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ပညာေရးျဖင့္ ေခတ္မီဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတည္ေဆာက္မည္ဆုိလွ်င္ အစိုးရအေနျဖင့္ ပညာေရးက႑ကို ယံုႀကည္မႈ အျပည့္အ၀ထားၿပီး စီမံခန္႕ခြဲမႈမ်ားအား ကြင္းဆင္းကာ ဆံုးျဖတ္သင့္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ ေဒသဆုိင္ရာ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ားအေနျဖင့္လည္း ယခင္ အစိုးရေခတ္က ပံုစံအတုိင္း ေက်ာင္းစစ္ေဆးေရး ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးက လာေတာ့မယ္ ခရုိင္ တုိင္း ျပည္နယ္ လာေတာ့မယ္။ အကုန္ရွင္း အကုန္ျမင္ေကာင္းေအာင္ ခဏေလးနဲ႕ ကံရာဇာငယ္လုိ အႏြယ္ေတြနဲ႕ ဘုရားတည္သလုိ လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္က ေခတ္ေနာက္က်န္ခဲ့ပါၿပီလုိ႕ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ဒါေတြလည္း မလုိအပ္ေတာ့ေၾကာင့္ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏုိင္ငံရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး အမွတ္စဥ္က သက္ေသျပေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းအုပ္လုပ္သူကလည္း ရာထူးတုိးေအာင္ တစ္ခုခုဆုိ အဆူအေငါက္ မခံရေအာင္ ဟန္ေဆာင္မႈေတြလုပ္ ဒါေတြလည္း နားသင့္ပါၿပီ။ အထက္အရာရွိေတြကလည္း ဘာတဲ့ဆုိ ေအာက္ကို ခြနင္းတာမ်ိဳး ထုေထာင္းရာထူးခ် ဒဏ္ခတ္ တာမ်ိဳး ဒီေခတ္မွာ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ရွိလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အထက္လူဆုိတာ ေခါင္းေဆာင္ပါ။ အမွန္တရားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ျပႆနာဇစ္ျမစ္ကို ျမင္ေအာင္ရွာၿပီး ၀ိုင္းကာ၀န္းကာျဖင့္ ေျဖရွင္းၾကဖုိ႕လည္း အထူးကို လုိအပ္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ သို႕အတြက္ တုိင္းျပည္ အနာဂတ္အေရးမုိ႕ ပညာေရးက႑ကို လက္ညွိဳးထုိးျပရလွ်င္ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္ ရင္ေသြး အျမဳေတ ကေလးငယ္ေလးမ်ားအေရးကို အားလံုးပူးေပါင္းၿပီး တကယ္ ဗဟိုျပဳ စဥ္းစားၿပီး ဆရာ ဆရာမေတြ အေျပာင္းအေရြ႕ကို ေသခ်ာစြာ ကိုင္တြယ္ေပးၾကပါလို႕ အႀကံျပဳ ေျပာၾကားလုိက္ရပါသည္။ သူရ (ကေလး)

ေရႊေက်ာင္း ဓမၼစကူးလ္သင္တန္း ဆင့္ပြား ဆရာျဖစ္သင္တန္း